Diyemem ki yaşadım
Belki de adım adım
Hep bir cevap aradım
Olmayan bir soruya
Üstüne bastım veya
Ondan bulamadım
Herneyse bunaldım
İncelmek istiyorum
Tenimi yudum yudum
İçip yok etmeliyim
Ne ayağım ne elim
Bir şeyim kalmayınca
Bir cevap olur anca
Varsızlık sualime
Varlığın bu âlime
Bir şükran borcu var
Zira o aynı duvar
İkimizi var eden
Çünkü bana bu beden
Kimden ki hediyedir
Sen şunu bil diyedir
Ben varım ki varsın
Ben usta sen duvarsın
Lakin diyor bana “Kim
Bu müddei vehim?
Var sanıyor kendini
Ne zerreler seni
Ne yıldızlar tanır
Sana kim inanır
Ben varım desen bile
Binbir desen ile
Kim düzmüşse âlemi
Yok inkarın âlemi
Bir ilmek de sana
Atmış anlasana
Ne var ise bir ipten
O ip seni var eden
Sen ancak bir nakışsın
Varlıktaki akışsın
Bırak artık feryadı
Var’ın senden muradı
Kendini bilmesidir
Bilişi iğnesidir
Canın ki ondan yanar
Var kendini sende var
Eder bu ıstırap ile
Bak şu yıldızlar bile
Parlıyor o bilişten
Tüm âlem bir işten
Bir hissedişten gelir
O kendine ‘Mutlak Bir’
Diyen ‘Bir’ daha der
Varlığa gelen her
Şey bu deyiştendir
Diyen ve işitendir.”
R. Elçi 28 Kasım 2016
Rafet Elçi 